HT Roberts & Pascale Michiels Americana De Schuur Mariakerke (07-08-2021) report & photo credits: Anja Cleemput info club: De Schuur info band: HT Roberts © Rootsville 2021

Voor een schaars, omwille van het weer, want het regende en het was koud, toch wel moedig publiek kwamen Ht Roberts met zijn gloedvolle stem en Pascale ‘Bloomfish’ Michiels  met haar kleurrijk gestoffeerde tools & instrumentenarsenaal het beste van zichzelf geven. Twee prachtige stemmen en een variatie aan muzikale parafernalia stonden zoals meermaals beleefd wederom in voor een (hart)verwarmend concert op het terras van De Schuur te Mariakerke. Dit onder auspiciën en het goedkeurend oog van bezieler en duivel-doet-al Rik Tans (ex-Schedelgeboorten). A ,folky try, bluesy en soulful, met diepe wortels en speelse takken, from deep down inside en waarachtig, over (over)leven en (nog lang niet) dood gaan.

HT Roberts is in België een icoon in de country, blues & roots scene. Pascale Michiels is een multi-instrumentalist en uitmuntende vocalist. Zij geeft met haar soulvolle stem de songs een muzikale en vocale “boost”. Kortom echte authentieke Belgische van de klei uit de Leie maar ook Schelde-blues & soul. Geboeid van het begin tot het einde luisterden we naar twee goed op elkaar afgestemde muzikanten. Tussen de songs tijdens het stemmen van de gitaren en banjo mochten we genieten van de humoristische bindteksten van Ht-Roberts. Zijn liedjes- maar ook zijn bindteksten zijn dan ook zoveel meer dan een hoop clichés. Allemaal juweeltjes, om duimen en vingers bij af te likken, stuk voor stuk pareltjes van songhs van deze edelsmid en zijn muze.

‘Take me out where het fields are green’ werd ingezet, met op de achtergrond weer een plensbui. Hij grapte vrolijk van “de zon schijnt eigenlijk altijd, alleen hangen er wolken voor” . Hierna volgde een brok uitgepuurde tristesse met de betekenisvolle zinsnede ‘We stumble through the dark days, looking for breadcrumbs’ (en dan weten dat de man zijn liedjes plant en verbouwt aan zijn keukentafels gehuld in peignoir en bizzare pantoffels … Met enige woedende weemoed en betreurde nostalgie blikte ons sublieme duo terug op hun “oude” Gent in het sloophamergewijze postuumachtig aandoende protestlied “Tearing it Down”, over de vaak urbanistisch/architecturaal volstrekt nutteloze afbraakwerken (genre Vandenboeynants-Charlie De Pauw) die een stad vaak meer verminken dan iets ander en zo ook de inwoners zelf, inwendig dan, in stukje afbreken…

De gitaar werd geruild voor de banjo: niet het supersnelle bluegrass gedoe maar banjo als begeleidingsinstrument. De belangrijkste invloed daar is Derroll Adams. Hij schreef dan ook een nummer als eerbetoon aan hem. Hij is dit dan ook gaan spelen bij de weduwe van Derroll Adams EN op de banjo van Derroll. Met ‘Face the Music’ waren we dan weer aanbeland bij HT Roberts zijn innerlijke zoektocht naar de vrouw in zichzelf. Deze queeste werd gevolgd door het al even introspectieve “Reincarnation Blues”. Lied over terugkeren naar een plek waar je nooit thuisgehoord hebt in een wereld die je nooit dat thuisgevoel kon (of wou) geven. Diep(zinnig). Weer werd de banjo omgordt ter bezinging van zijn oude auto, vol inherente gebreken, middels ‘Downsouth’, door Pascale fluitjesgewijs begeleid vol van heimwee naar die talloze pannes en hapering van zijn Franse ottomobiel van destijds …

De eerste set werd afgesloten met ‘Craddle in the grave’, een nummer waarmee hij hoopt (naar eigen zeggen) in de spotifylist van de funeraria te komen, nadat een fan hem had gevraagd of hij dit nummer op zijn crematie wou spelen. Na een korte pauze kwam de zon even piepen en ook het publiek werd talrijker. Ht-Roberts deelde pons mee dat ze zondag naar de Ardennen trokken om te werken aan een nieuw album. Dus startte hij met ‘Pebble in a box’, een nummer dat niet op de nieuwe plaat komt gevolgd door ‘Trick of the light’ een eerbetoon aan een omgevallen lindeboom die in de hof stond bij zijn vorige woning te Oudenaarde. ‘Porchlight’ gaat over een huis midden in de velden in de Zwalmstreek waar het lichtje boven de deur dat altijd brandde, waardoor hij wist dat hij bijna thuis was.

HT Roberts ontketende pur sang de romanticus in hem in het veelbetekenende ‘I’d love to fall in love, but it would be with you’. Hierna zette hij met zijn trouwe en oppermachtige Banjo zowaar het door Tucker Zimmerman (jaja de neef van Uncle Bawb) voor D. Adams gecomponeerde “Oregon” in, kippevel alom bij zijn lijzige en uiterst doorleefde zang hierbij ! Dan schoof hij weer op naar de blues met een lekkere portie smoelschuiverij in ‘These are the days’ en ‘How to find the Words’. The never ending road werd begeesterend getoondicht mits “Slowwalking” en daarna trokken met een ontluikende opklaring als getuige collectief gezwind “Southbound” De eindpirouette werd ingezet met het waarheidsgetrouw elegante “You gotta dig deep” en de (h)eerlijke bisser “Roll away the Stone”.  HT Roberts en Pascal Michiels verleggen tijdens hun tedere passage mijlstenen, het was weer smullen bij Rik Tans in den hof van zijne schuur …